Dolina Douro

Douro – najbardziej znany region winiarski Portugalii, leżący w północno--wschodniej części kraju i ciągnący się po obu stronach rzeki Douro, którego winnice zaczynają się około stu kilometrów na zachód od miasta Porto i kończą na granicy z Hiszpanią. Obszar ten – nieco ponad 45 tysięcy hektarów winnic – jest wybitnie górzysty, a winogrady schodzą często tarasowo w kierunku rzeki. Gleby są tu głównie granitowe i łupkowe, zaś klimat kontynentalny i gorący z opadami, które kumulują się pomiędzy styczniem a kwietniem – w pozostałych porach suchy, co powoduje, że korzenie winorośli często rozrastają się do ponad 10 metrów w głąb ziemi. Owoce zbiera się zwykle od połowy września do połowy października. Region dzieli się na trzy okręgi: Baixo Corgo (Dolne Corgo, dosł. poniżej Corgo), gdzie winogrady są najliczniejsze, Cima Corgo (Górne Corgo), uważany za dający najlepsze owoce, oraz Douro Superior (Górne Douro), najsuchszy, graniczący z Hiszpanią. Pierwsze dwa okręgi rozdziela rzeka Corgo – prawy dopływ Douro. W Cima Corgo, w okolicach miasteczka Pinhão, mają swoje siedziby najbardziej znani producenci porto.

Dolina rzeki Douro słynie przede wszystkim z porto, czyli wina likierowego (wzmacnianego) klasy DOC/DOP. To blend, który można wyrabiać łącznie z około 90 szczepów (choć niektóre źródła podają jeszcze większą liczbę), z czego w praktyce wykorzystuje się około trzydziestu. Najbardziej cenionych jest pięć, uważanych za klasyczne: tinta roriz (tempranillo), touriga franca, touriga nacional (uważana za zdecydowanie najlepszą), tinta barroca i tinto cão. Porto jest bardzo mocne (19–22%), a jego starzenie przebiega w ściśle określonych dla każdego typu wina warunkach. W dodatku do niedawnych czasów nie odbywało się ono w miejscu produkcji, czyli w górnym biegu Douro, ale nad jego ujściem w miasteczku Vila Nova de Gaia, leżącym po drugiej stronie rzeki w stosunku do Porto, nad Atlantykiem – rejony w górnym biegu rzeki były zbyt ciepłe, by wino mogło być prawidłowo starzone. Owoce na porto tłoczy się po krótkim okresie fermentacji, którą często prowadzi się we wymyślonych jeszcze przez Rzymian granitowych otwartych zbiornikach (lagares). Dla zachowania naturalnej słodyczy młode wino alkoholizuje się destylatem winnym do mocy około 20 procent, dodając na każde 440l wina przeciętnie 110 litrów spirytusu. Do wiosny wino klaruje się w tankach w miejscu produkcji. Na wiosnę młode porto jest transportowane cysternami do miasteczka Vila Nova de Gaia u ujścia Douro. Tutaj odbywa się selekcja oraz główny cykl produkcji i dojrzewanie wina.